Voice of Photography Dergisi ile Özel Bir Söyleşi!

LensCulture fotoğrafçılığın değişimi ve yükselişi hakkında güzel bir çalışma hazırlamış, bizler de bu içeriği sizlerle paylaşmak istedik. Fotoğrafçılığın her geçen gün artan gücü biz fotoğraf severler için oldukça memnuniyet verici. Her sektörde her alanda olduğu gibi bu alanda da bu işi bilen ve yapan katılımcı sayısı arttıkça yani kısaca işin kalitesi yükseldikçe daha önemli projelerin çalışıldığı bir fotoğrafçılık alanına yükseliyor olacağız.

Yakın zamanda yedinci yılını kutlayan Voices of Photography dergisi, 2011 yılında kurulduğu günden bu yana uzun bir yol kat etti. Yaklaşık on yıl ve 24 mesai sonrası, Tayvanlı periyodik bir dizi fotoğrafçılık ve yazılı perspektifleri dinamik bir dizi başarıyla sundu. Fotoğraf kitaplarının değişen kültüründen siyasal direniş için bir araç olarak fotoğrafın önemine kadar zorlayıcı konular.

Bu son nokta, 2014’te Protesto, Aktivizm ve Görseller meselesinin yayılmasından bu yana VOP’un raflarını sistematik olarak temizleyen Çin hükümetinin paranoyasını püskürtülmesine neden oldu. Bu bürokratik kapanmaya rağmen VOP, fotoğrafın çığır açan sunumlarını geliştirmeye devam ediyor. kendi dergi çıkartmalarını da içeren, SHOUT’un yanı sıra derginin her sayısında vurguladıkları sanatçıların eserlerini içeren çevrimiçi bir kitapçı.

Bu röportajda, VOP’un kurucusu ve Genel Yayın Yönetmeni Wei-I Lee, LensCulture’a fotoğrafçılığa olan ilgisini, kendi bağımsız yayınını başlatmasını istediğini ve bunun birden fazla perspektifli bir hacimde bir araya getirmenin neden önemli olduğunu söylüyor.

LensCulture: Fotoğrafa dahil olmanın sayısız yolu var, ancak yayıncılık her zaman ilgi çekici bir araç olarak öne çıkıyor çünkü fotoğrafçılarla çalışma isteği hakkında farkındalık yaratma isteğinden geliyor. Söylesene, fotoğrafçılığa ilgi duyduğunu anladığın ilk anıların hangileri?

Wei-I Lee: İlk anılarım ailem tarafından çekilen samimi fotoğraflara geri dönüyor. Fotoğraf çekmeyi sevdiler ve hala hep iyi anılarını ortam boyunca canlı tutmaya çalışıyorlar. Her zaman kameraya nasıl gülümseyeceğimi bilmediğimi söylüyordum, ama her an çekildiği anda bir fotoğrafa müdahale edebildiğimi ve aynı anda bir anı çekip alabilen bir ortam olduğunu anladım. Gerçek dışı gibiydi.

LC: Voices of Photography dergisinin içeriklerini bir araya getirmeye başlamanızı sağlayan olaylar neydi?

Yeni Kitap / D&R

WL: Çocukluğumdan beri çizim yapmak, resim yapmak ve düzenlemekle ilgilendim. Üniversitede gazetecilik okudum ve kısa filmler ve fotoğraf çekimi üzerine dersler aldım. O günden beri, görüntülerle ilgili daha çok merak ettim. Ama mezun olduktan sonra gazetede gazeteci olarak çalıştım. Hayatımın temposunu günlük haber muhabiri olarak beğenmedim ve gerçekten ne yapmak istediğimi düşünmek için durduğumda, büyük çıkarlarımla ilgili bir yayıncılık projesi yapmaya karar verdim. Bu yüzden işimi bıraktım ve 2011 yılında VOP’u kurdum.

LC: Bunu çok sinir bozucu ve korkunç bir soruyu sormak zorundayım: Fotoğrafçı siz misiniz? Yoksa çoğunlukla başkalarının çalışmalarının yayınlanmasıyla mı uğraşıyorsunuz?

WL: Ben herkesin olduğu gibi bir fotoğrafçıyım, ama kesinlikle kendimi bir görüntü yakalayıcısından daha çok bir görüntü okuyucu ve editör olarak görüyorum.

LC: VOP böyle ilginç bir yayındır, çünkü bu bir dergi, ama gerçekten çok sayıda malzeme ve yorum katmanına sahip. Evet, ana sayfalarda metin ve resimler var, ancak farklı kağıt stoklarında ek ekler var. Tasarımınızda bir sürü şeyle, tam kanılardan fotoğraf kitaplarının önemliliğini göstererek oynarsınız. VOP’nuzun yaratıcılığını dinamik bir şey olarak nasıl etkiledi?

WL: İlk olarka beş yaşındayken yaptım. Çizimlerimin içinde eyer dikişli bir kitapçık var. Bir anlamda, VOP bu yayından sonra ikinci yayıncılık projem gibiydi. Her zaman bir sorun çıkarsa, yeni bir şey yarattığımı hissediyorum ve muhtemelen bu duygudan asla bıkmayacağım.

VOP’a başlamadan önce, fotoğrafçılık hakkında daha fazla şey öğrenmek isteyen hevesli bir okuyucuydum, ancak kitapçılardaki kitap ve dergiler beni hiç tatmin etmedi. Bu yüzden kendime düşündüm, neden kendi başıma denemedim, aradığım okuma materyalini neden bir yerlerden bulmak zorundayım? Çok kişiseldi; Okumak istediğim dergiyi fotoğrafçılıkla ilgili kaygılarımı başkalarıyla paylaşmayı istedim. Fotoğrafın metabilişine odaklanmış bir yayın yapmak istedim, şu soruları sordum: Fotoğraf nedir? Neden buna ihtiyacımız var?

LC: Her bir konuyla başa çıkmak için neler yapıyorsunuz ve ne tür bir içerik oluşturuyorsunuz?

Yeni Kitap / D&R

WL: Her bir konu için farklı temalara sahibiz ve şiddet, hafıza, isyan, liste uzuyor. Bazı geçmiş sorunlar Tayvan ve Asya’nın fotoğraf kültürüne ve tarihine odaklandı. Her konuda, görsel sanat eserlerini ve sanatçılarla, yayıncılarla, küratörlerle, sanat organizasyonlarıyla ve diğer profesyonellerle röportajlar yaparak, fotoğrafta bu konuları araştırıyoruz. Tüm konulardaki ana tema, fotoğraf tarihine katkıda bulunacak görüntü okuma, eleştiri ve yazmayı sürekli olarak teşvik etmemizdir.

Ayrıca yeni sanatçıları vitrinde SHOUT adında bir dizi yayınlıyoruz. Daha çok, yaratıcı görsel düşüncelere ve farklı ve tanımsız formlardaki genç sanatçıların çalışmalarına ışık tutan çağdaş bir görsel defter gibi. Tipik bir fotoğraf dergisi olmak istemiyorum – dinamik ve esnek olmaya devam etmek ve sabit bir yere sıkışmak için kendimizi konumlandırmak istemiyorum.

LC: Yayınınızın Çin hükümetinin işlerinize çok fazla karıştığını duydum. Neden?

WL: Tayvan’da bulunuyoruz ve burada özel olarak yayınlamak için düzenlemelerimiz yok, bu yüzden asla burada kapatılmıyoruz. Fakat Çin’in kendi kuralları vardır. 2014 yılında, Tayvan, Hong Kong, Çin ve Japonya’daki fotoğrafçılık sahneleri ve hareketlerini ele alan Protesto, Aktivizm ve Görüntüler adlı bir konu yayınladık. Konuyu Çin’deki her zamanki stokçularımıza gönderiyorduk, ancak yerel bir kitapçı tarafından dergilerimizin Çin hükümetinden yetkililer tarafından raflardan zorla çıkarıldığını öğrendik – bazı kitapçılar bile ceza almıştı. Ek olarak, Taobao, Wechat ve Weibo tarafından barındırılan VOP’u destekleyen birçok çevrimiçi platformun hepsi zorla geri çekildi. Büyük bir hükümetin küçük bir dergi tarafından korkutulacağını bilmek çok eğlenceli. Ne olursa olsun, her zaman kendimiz için doğru kalacağız ve böyle olaylardan sonra bile söylemek istediklerimizi söylemeye devam edeceğiz. Bunun, bağımsız yayıncılığın temel ve gerçek ruhu olduğuna inanıyorum.

LC: VOP’un son sayısı, fotoğraf dergilerinde ilgi çekici bir konu olan fotoğraf kitaplarına odaklanıyor. Neden bu uygulamaya odaklanmış bir konu oluşturmaya karar verdiniz ve bu konudaki en sevdiğiniz içeriklerden bazıları neler?

WL: Fotoğraf kitabı yayıncılığıyla ilgileniyorum çünkü fotoğraf kültürünün büyük bir parçası ve son zamanlarda hiç olmadığı kadar önemli hale geldi. Her iki yılda bir fotoğraf kitabı konusu yapıyoruz, özellikle Tayvan’daki yayıncılık sahnesine bakarak, tartışma ve yazımlarımızla bugünkü kültür hakkında bir rapor hazırlıyoruz.

Bu yıl, Tayvanlı fotoğraf yayınları için çalışmalarını sunmaları için açık bir çağrı yaptık ve yüz yıldan fazla bir sayıya ulaşan fazladan yüzlerce katkı aldık. Bu sayımızda kâğıt üzerinde bir “uluslararası fotoğraf kitabı partisi” oluşturduk ve dünyanın dört bir yanındaki eleştirmenleri, yayıncıları ve koleksiyonerleri bir araya getirerek en sevdikleri çalışmaları paylaştık.

Yeni Kitap / D&R

LC: Bir araya getirdiğiniz tüm meselelere baktığınız zaman, sizin için en zorlu ve niçin olduğunu düşünüyorsunuz?

WL: Son zamanlarda Kao Chung-Li’de yayınladığımız sanatçı meselesi vardı. Kao, deneysel filmler, fotoğraf, animasyon, heykeller, görüntü enstalasyonları, görsel oyuncak icatları ve hatta görsel imgelerdeki denemeler yoluyla görüntüleme, görüntü ve tarih arasındaki karmaşık ilişkiyi örnekleyen çok özel bir Tayvanlı sanatçıdır. Tayvan’daki en sevdiğim sanatçılardan biridir ve kendisi ve onun sanat eserleriyle ilgili bir konu yapmak zor bir meydan okumadır. Onunla aylar geçirdim, 8 mm’lik filmlerini, slaytlarını, el yazmasını, fotoğraflarını, animasyonlu taslaklarını, çalışma notlarını ve objelerini kişisel koleksiyonunda araştırıp düzenledim. Her şeyi bir araya getirmek için çok uğraştım ama sonunda yaptık. Sanatçıyla çalışan harika anılarım var ve onunla çalışarak fotoğrafçılık hakkında çok şey öğrendim.

LC: Neden fotoğrafçılığın Tayvan’da farkındalığını artırmak ve yaymak için önemli bir yaratıcı ortam olduğunu düşünüyorsunuz? İnsanların durmasını ve düşünmesini istediğin ortam hakkında ne var?

WL: İnsanlar bugünlerde sürekli olarak görüntü üretiyorlar ve bu, fotoğrafları yavaşlatıp sindirdiğimiz, kendimizi sorguladığımız ve neden fotoğrafçılığa ihtiyaç duyduğumuzu, kendimizi nasıl manipüle ettiğimizi ve nasıl ve neden bizi yönlendirdiğini sorduğumuz zamanı temsil ediyor.
___